Et sinn nëmmen nach e puer Deeg, da kennt dir mäin neit Wierk an den Hänn halen. Et huet zwee Joer gedauert, bis ech erëm eppes erausbrénge konnt, oder an dësem Fall, erausbrénge loossen. Dobäi ass dëst Wierk schonn eleng dowéinst eppes ganz Besonnesches, well et mäin éischten Text ass, deen ech op Lëtzebuergesch schreiwen. Op d’Resultat sinn ech nawell houfreg, “Loosst den Doudege schwätzen” stellt a villerlee Hisiicht eppes ganz Besonnesches fir mech duer.
Et geet an der Geschicht em e gescheiterte Schrëftsteller, dee gewuer gëtt datt en net méi laang ze liewen huet an elo nach schnell probéiert, e gutt Buch ze schreiwen. Dat féiert en leider op en desastréisen, destruktive Wee, deen allerdéngs mat ville Betruechtungen a Bemierkungen zu senger Ëmwelt uräichert. D’Geschicht ass tragesch a komesch zugläich an Ënnerscheed sech zimlech staark vun deem, wat ech bis elo geschriwwen hunn.
Ech hunn dat immenst Gléck, datt d’Buch am Lilu-Verlag eraus kennt. D’Liliana Miranda, déi dësen Eng-Fra-Betrib leet, war vun Ufank un vum Manuskript begeeschtert, wat zu enger ganz konstruktiver Zesummenaarbecht gefouert déi d’Manuskript och zu senger finaler Qualitéit verhollef huet.
An engems weisen ech iech hei och schonn de Cover vum Buch. Am Hannergrond ass eng Foto ze gesinn, déi ech selwer geschoss hunn. Dorobber ass eng kleng Insel, déi zu Ettelbréck an der Uelzecht virum Däich (oder derhannert, et hänkt nawell vun der Richtung of, aus där ee kennt) ze fannen ass. Et muss ee schonn d’Buch liesen, fir d’Relevanz dovunner ze erkennen.
Ech wäert an den nächsten Deeg nach e puer Blogposts schreiwen, wou ech nach e bëssche méi wäert erzielen, wéi et zum Buch komm ass, wat mech inspiréiert huet a wéi et mat der Zukunft esou ausgesäit. Am Moment sinn ech natierlech erëm am Nanowrimo dëst Joer nees ganz aktiv, wou wéinst ech och zimlech beschäftegt sinn. Ma déi Zäit huelen ech mer awer gären.
Sven Wohl 